Entrades

S'estan mostrant les entrades d'aquesta data: de juliol 24, 2024

La veu de la consciència en la interpretació de "Del amigo" de ASÍ HABLÓ ZARATUSTRA de Nietzsche

Uno siempre a mi alrededor es demasiado» - así piensa el eremita. «Siempre uno por uno - ¡da a la larga dos!» Yo y mí están siempre dialogando con demasiada vehemencia: ¿cómo soportarlo si no hubiese un amigo? Para el eremita el amigo es siempre el tercero: el tercero es el corcho que impide que el diálogo de los dos se hunda en la profundidad. Ay, existen demasiadas profundidades para todos los eremitas. Por ello desean ardien- temente un amigo y su altura. Nuestra fe en otros delata lo que nosotros quisiéramos creer de nosotros mismos. Nuestro anhelo de un amigo es nuestro delator. ASÍ HABLÓ ZARATUSTRA. "Del amigo." Friedrich Nietzsche. [24/7 20:51] Pep: No ho havia interpretat així, interpretes el mi o sí-mateix com *veu de la consciència* i que dialoga amb el jo social, impropi i alienat com interpretació dels dos que formen l'eremita de "Del amic" de AIXÍ VA PARLAR ZARATUSTRA. Heidegger parla de *la veu de la consciència* i de *cridada

Reflexió sobre el cristianisme i l'interior i l'exterior.

[24/7 18:06] Pep: No jutjar és un missatge central del cristianisme. De vegades jutjam però quan hem jutjat ja hem jutjat i al manco podem evitar jutjar-nos a nosaltres mateixos per haver jutjat i així perdre l'autoestima. En el cristianisme la clau és no jutjar i no odiar, és a dir, estimar. [24/7 18:10] Pep: Ara jo només xerr de coses que he llegit i no sé res. [24/7 18:43] Pep: Crec que tots ens hem de preocupar-nos primer de nosaltres i després del exterior. Me pareix correcte fer-ho així. [24/7 18:58] Pep: Primer, respirar, segon, beure, tercer menjar, però també pixar i cagar i un poc de sexe. Respiram i l'aire ha d'anar als pulmons que estan a l'interior però ve de l'exterior. Menjam i bevem i omplim l'interior amb matèria de l'exterior. Pixam i cagam i expulsam coses de l'interior cap a l'exterior. Tenim sexe amb altres de l'exterior però el desig és interior. Lo primer és mantenir l'interior viu i per això depenem un poc del món exte

Reflexions sobre sí mateix, que és el cos, en Nietzsche.

[23/7 23:32] Pep: A los despreciadores del cuerpo quiero decirles mi palabra. No deben aprender ni ense- ñar otras doctrinas, sino tan sólo decir adiós a su propio cuerpo - y así enmudecer. «Cuerpo soy yo y alma» - así habla el niño. ¿Y por qué no hablar como los niños? Pero el despierto, el sapiente, dice: cuerpo soy yo íntegramente, y ninguna otra cosa; y alma es sólo una palabra para designar algo en el cuerpo. El cuerpo es una gran razón, una pluralidad dotada de un único sentido, una guerra y una paz, un rebaño y un pastor. Instrumento de tu cuerpo es también tu pequeña razón, hermano mío, a la que llamas «espíritu», un pequeño instrumento y un pequeño juguete de tu gran razón. Dices «yo» y estás orgulloso de esa palabra. Pero esa cosa aún más grande, en la que tú no quieres creer, - tu cuerpo y su gran razón: ésa no dice yo, pero hace yo. Lo que el sentido siente, lo que el espíritu conoce, eso nunca tiene dentro de sí su final. Pero sentido y espíritu querr

Xatejant sobre psicodrama.

[23/7 18:03] Pep: Uno siempre a mi alrededor es demasiado» - así piensa el eremita. «Siempre uno por uno - ¡da a la larga dos!» Yo y mí están siempre dialogando con demasiada vehemencia: ¿cómo soportarlo si no hubiese un amigo? Para el eremita el amigo es siempre el tercero: el tercero es el corcho que impide que el diálogo de los dos se hunda en la profundidad. Ay, existen demasiadas profundidades para todos los eremitas. Por ello desean ardien- temente un amigo y su altura. Nuestra fe en otros delata lo que nosotros quisiéramos creer de nosotros mismos. Nuestro anhelo de un amigo es nuestro delator. ASÍ HABLÓ ZARATUSTRA. "Del amigo." Friedrich Nietzsche. [23/7 18:04] Pep: Cercant aquesta cita: _"En_ _la_ _amistad_ _de_ _dos_ , _siempre_ _hay_ _un_ _tercero_ _que_ _sobra_ : _el_ _verdugo_ _de_ _ambos_ _.”_ ASÍ HABLÓ ZARATUSTRA. "Del amigo." Friedrich Nietzsche. Crec que quan Nietzsche diu dos fa referència a pensament (o jo o cervell) i a